บทกวีบทนี้ ทำให้ฉันมองสะท้อนออกมาเป็นภาพของคนสูงวัยคนหนึ่ง ที่กำลังนอนมองไปที่ขอบตึกแห่งหนึ่งที่มีคราบตะไคร่ติดอยู่ ทำให้เขาได้มองย้อนกลับไปในวันเก่า ๆ ที่เคยผ่านมาในชีวิตเขา เขาได้ปลงกับชีวิตที่ผ่านมา การเปลี่ยนผ่านตามกาลเวลาตามช่วงวัย สิ่งเก่าผ่านไปสิ่งใหม่เข้ามา สุดท้ายทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็กลายเป็นความว่างเปล่า ซึ่งหมายถึงการจากไปด้วยความตายนั่นเอง
บทกวีนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของคนเราทุกคนเกิดมาเพื่อสร้าง สร้างหนี้ สร้างครอบครัว สร้างบ้าน และอะไรอีกมากมายที่เราทำเพื่อความต้องการของตัวเองและสังคม เมื่อเวลาผ่านไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลายเป็นสิ่งเก่า และทุกอย่างก็เกิดการเปลี่ยนแปลง และศูนย์หายไปตามกาลเวลา แม้กระทั้งชีวิตของเรา ทุกอย่างเกิดขึ้นและหายไปตามกาลเวลาเหลือไว้เพียงความทรงจำบางอย่างเท่านั้น
