รีวิวหนังสือ เรื่อง ในโลกแคบ ของ ทัศนาวดี

รีวิวหนังสือ เรื่อง ในโลกแคบ

ชื่อเรื่อง                   ในโลกแคบ

ผู้แต่ง                      ทัศนาวดี

สำนักพิมพ์             น้ำหวาน

   

             หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อาจจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม  แต่ว่าเนื้อหาของเรื่องแทบจะไม่แตกต่างกันเลยกับยุคสมัยนี้   ทุกปัญหา ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในเรื่องนี้ ก็ยังเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตกอยู่เช่นเดิม   ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปนอกจากเวลา

                ปัญหาที่เกิดขึ้นในตอนนี้  ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรเลยกลับสมัยก่อนที่ผ่านมา  เพียงแต่ปัญหามันยิ่งผูกกันเป็นปมใหญ่ขึ้น ๆ คนที่ถูกเอาเปรียบก็เหมือนเดิม  อำนาจใดเล่าจะสู้อำนาจเงินได้   มีเงินจะทำอะไรก็ทำได้ อยากได้อะไรก็ต้องได้ส่วนอีกหลายชีวิตที่ต่อสู้ พยายามดิ้นรนเพื่อมุ่งสู่การศึกษาอย่างเอาเป็นเอาตาย สุดท้ายก็ศูนย์เปล่าทุกสิ่งเอาชนะเงินไม่ได้   แถมมีแต่แย่ลง ๆ มากกว่าแต่ก่อนเสียอีก

                เราอาจจะยึดติดกับสังคมมากเกินไป ยึดติดกับค่านิยมมากเกินไป  และคนส่วนใหญ่มองตัวเราไม่ได้มองที่ตัวของเรา  แต่มองตัวเราในมุมของเขาเสียมากกว่า  คนเราให้ค่ากับสิ่งอื่นมากกว่าตัวของเราเอง   เราสร้างภาพได้ให้คนอื่นมองเราในแง่ดี  มองแค่เปลือก  เราจึงมีโลกแคบ ๆ ของตัวเอง เพื่อมองตัวเองอยากเข้าใจ และรับได้ในแบบที่ตัวเราเป็น

ตีความ ชื่อบทกวี “ที่มิเหมือนแม้นอันใดเลย” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ที่มิเหมือนแม้นอันใดเลย” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้สื่อถึงความรู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยเลย ทั้งเสียใจ ทั้งสิ้นหวัง และตอกย้ำตัวเอง  ที่หลงไปกับมายาต่าง ๆ จนทำให้รู้สึกว่าชีวิตเจอความผิดพลาดอย่างหนัก จนตัวเองนั้นมีแต่ความชอกช้ำ  และสุดท้ายก็ไม่เหลือใครเลยนอกจากตัวเอง 

                ฉันเข้าใจในความรู้สึกของตัวละครของเรื่องที่ชื่อว่าหลิว  มันเป็นเรื่องปกติที่ชีวิตคนเราจะมีความผิดพลาดกันได้  เดินผิดได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าทั้งชีวิตเราจะพลาดมันซ้ำ ๆ เสมอไป  ฉันเชื่อว่าคนหลายคนเคยเจอกับความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่โทษตัวเองที่หลงไปกับสิ่งต่าง ๆ ที่ทำให้เรารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เราทำ   แต่ถ้ามองกลับกัน ที่เราทำลงไปทั้งหมด  สิ่งผิดพลาดเหล่านั้นมันก็คือประสบการณ์อย่างหนึ่งของเราเอง   ไม่ใช่ว่าเราไม่เหลือใครในชีวิตของเรา  เราเหลือตัวเราเองที่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเราต่างหาก   เพราะชีวิตของเราจะขึ้นหรือลงมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่คนอื่นไปซะหมด แต่มันอยู่ที่ตัวเราเองมาที่สุดต่างหาก

                ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะเสียใจ เสียดายกับสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาก็ตาม  แต่เราก็เลือกที่จะทำสิ่งเหล่านั้นด้วยความซื่ออันบริสุทธิ์ของใจไม่ใช่เหรอ   อย่าโทษอดีตที่เราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้  แต่จงยอมรับและขอบคุณมันแทน  เพราะมันได้สอนให้เรารู้จักประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ไม่ช้าก็เร็วเราก็ต้องเจอมันอยู่ดี  มันคงไม่แย่เท่าไหร่ถ้าเราต้องเจอก่อนคนอื่น แต่มันก็ยังดีที่เรายังเจอมันเร็วกว่าคนอื่น  เพราะเราได้เรียนรู้ประสบการณ์ครั้งนี้ก่อนคนอื่นทำให้เราได้บทเรียนครั้งใหญ่ในชีวิต เพื่อจะได้เตือนตัวเอง ไม่เดินพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง

รีวิวหนังสือ เรื่องบ้านหนังสือในหัวใจ ของ ไพลิน รุ้งรัตน์

รีวิวหนังสือ เรื่องบ้านหนังสือในหัวใจ

ชื่อเรื่อง                   บ้านหนังสือในหัวใจ

ผู้แต่ง                      ไพลิน   รุ้งรัตน์

สำนักพิมพ์             คมบาง

                

               หนังสือเล่มนี้เป็นแนวสารคดีเกี่ยวกับชีวิตที่ผูกติดกับหนังสือของผู้แต่งเอง   ซึ่งเป็นการบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของตนเองในวัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่ที่มีความเกี่ยวเนื่องกับหนังสืออยู่ตลอดเวลา ที่เริ่มมีการอ่านหนังสือหลายหลายแนวมากยิ่งขึ้นเมื่อผู้แต่งได้เติบโตขึ้นทีละเล็กที่ละน้อย   ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ได้เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ เพราะหนังสือแต่ละเล่มที่เธอได้อ่านนั้นเปรียบเสมือนการเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในสังคมได้มากขึ้น  

                

               ในเรื่องนี้เราจะได้เห็นความเป็นจริงของโลกหนังสือที่มีความเกี่ยวข้องกับสังคมโดยตรง   และทำให้เห็นว่าหนังสือนั้นก็เป็นการหล่อหลอมในการสร้างคนขึ้นมาเหมือนกัน   เมื่อได้อ่านหนังสือแต่ละเล่ม  ความรู้สึกของเราก็เริ่มเปลี่ยนไป เห็นโลกได้ชัดขึ้น   หนังสือทำให้เราเห็นคนในหลาย ๆ ด้าน เช่น บางคนอาจจะชอบหนังสือที่สะท้อนสังคมได้อย่างเจ็บแสบ บางคนอาจจะอยากหนีความจริงของสังคมที่โหดร้าย เพื่อไปพักใจกับหนังสือที่เข้ามาเติมเต็มความสุขในชีวิตของตนได้  ทำให้เราเห็นยุคสมัยต่าง ๆ ในชีวิตของผู้เขียนเองที่ได้เดินทางผ่านช่วงวันเวลามาเรื่อย ๆ ได้อย่างละเอียดและน่าสนใจมาก

ตีความ ชื่อบทกวี “เปื้อนรอยเสน่หา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “เปื้อนรอยเสน่หา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้ฉันรู้สึกว่ามันมีความอีโรติกอยู่นิด ๆ เพราะว่ามันพูดถึงในทำนองที่ว่าผู้หญิงเมื่อได้ออกมาสู่โลกภายนอกที่กว้างใหญ่  มักจะรู้ไม่ทันผู้ชายสักเท่าไหร่เพราะความซื่อ ที่อาจจะทำให้ถูกหลอกให้รัก ผู้หญิงรักผู้ชายด้วยความรู้สึก แต่ผู้ชายบางคนก็ตอบสนองผู้หญิงด้วยความใคร่  ความปรารถนาที่เสน่หา   เพราะว่าค่านิยมของไทยเราถูกปลูกฝังมาว่าผู้หญิงนั้นควรเก็บความบริสุทธิ์ทางร่างกายไว้ให้กับผู้ชายที่ตนรัก  ต้องรอจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน   มันจึงทำให้ผู้ชายหรือผู้หญิงบางคน ให้ค่าของผู้หญิงเพียงแค่เยื่อพรหมจรรย์   มากกว่านิสัยใจคอ และเมื่อผู้หญิงได้เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว  มันจึงเป็นความกลัวที่จะคบคนใหม่  เพราะว่ากลัวว่าเขาจะรู้ว่าเคยมีคนรักมาก่อนหน้านี้  

                ฉันคิดว่ามันเป็นความเชื่อที่ผิด และเป็นการลดคุณค่าของผู้หญิงลงไป  ซึ่งในความเป็นจริงนั้น เยื้อพรหมจรรย์เป็นสิ่งที่เปราะบางมาก ไม่จำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์ก็สามารถขาดได้ เช่นในกรณีที่เล่นกีฬาที่มีการใช้ความยืดหยุ่นของร่างกาย เป็นต้น

                ฉันคิดว่ามันคงจะไม่ยุติธรรมเท่าไหร่  ถ้าเรามองแค่เพียงจุดเล็ก ๆ กันแค่จุดนี้ เพื่อเป็นตัววัดว่าผู้หญิงคนไหนดี คนไหนไม่ดี   สิ่งที่เราควรมองกันให้มากและนานที่สุด มันน่าจะเป็นจิตใจเสียมากกว่า  คนเราเข้ากันได้ไม่ได้ไม่ใช่เพราะเรื่องเพศสัมพันธ์เป็นตัววัดอย่างเดียว   เราควรจะสอนเด็กเรื่องผลเสียของการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียนเสียมากกว่าที่จะปลูกฝังให้เชื่อในสิ่งนี้  

เพราะผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้อยากจะมีใครมากกว่าคนที่เราคบอยู่ในตอนนี้   แต่ว่าถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนั้นถูกหลอกให้รัก หลงในคารมของผู้ชาย  จนทำให้เกิดความสัมพันธ์นั้นขึ้นเพราะคำว่าเราเป็นแฟนกันนะ ไม่ไว้ใจกันเหรอ หรืออะไรต่าง ๆ อีกมากมาย  เพียงเพื่อหวังที่จะเป็นคนแรกของผู้หญิง  ถ้าเกิดมันเป็นแบบนี้  มันจะไม่ดูโหดร้ายกับผู้หญิงไปสักหน่อยเหรอ  

ตีความ ชื่อบทกวี “เธอ-ฉัน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “เธอ-ฉัน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้เห็นความรู้สึกอ่อนไหวในจิตใจของผู้แต่งได้อย่างชันเจน   มันเป็นอารมณ์ที่แสนเศร้ามาก   เหมือนกับว่าเราได้สูญเสียสิ่งที่เราเคยมอบให้ใครบ้างคนด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์  ให้เขาไปทั้งหมดที่เรามี   แต่ว่าสุดท้ายมันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า   เราได้แต่พยายามทำใจของตัวเองให้เคยชิน  ปลอบตัวเองให้เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ให้ยอมรับมันให้ได้  

                ฉันคิดว่าความรู้สึกของคนเราเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากที่สุด   ยิ่งกับคนที่เรารัก เราเชื่อใจ เราไว้ใจ มันก็จะยิ่งทวีคูณความรู้สึกทั้งหมดที่เรามีเข้าไปอยู่ในนั้นแล้วมอบมันให้ได้แค่เขาคนเดียว   ความรักเมื่อตอนแรกแย้มบานมันก็มีความสุข และสุขมากกว่าที่เคยมีมาในชั่วชีวิตของเรา   มันทั้งหอมหวานน่าชิมรส   แต่เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไปสิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่ว่าคนทุกคนจะอยู่กับเราได้ไปตลอด  คนเรามีหลายเหตุผลที่ต้องเลิกกันไป   เราไม่สามารถเอาอะไรมายึดมั่นถือมั่นได้ว่ามันจะคงอยู่แบบนี้ตลอดไป   ถ้าจะเปรียบความรักเหมือนน้ำตาลก็น่าจะถูก  ครั้งแรกที่เราได้ชิมน้ำตาลมันทั้งหอมทั้งหวาน  แต่เมื่อเราชิมความหวานไปมาก ๆ ยิ่งมากเข้า ๆ มันก็ยิ่งขม  มันก็ไม่ต่างจากชีวิตของคนเราที่วันหนึ่งความสุขที่เราเคยมีครั้งแรก ๆ จะเปลี่ยนไปเป็นความขมในครั้งหลัง

ตีความ ชื่อบทกวี “ลอยรัก” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ลอยรัก” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้เป็นบทที่คนอารมณ์อกหักมาลอยกระทงอยู่ท่ามกล้างวันลอยกระทงที่ครึกครื้น    คนอื่นอาจจะลอยด้วยความสุข ที่ได้มาเป็นคู่  แต่ว่ามีเพียงตัวเราที่ลอยเอาความทุกข์ออกไปจากใจของเรา  ลอยตัวเองในวันเก่าเพื่อเป็นตัวเองในวันใหม่

                ในบทนี้นอกจากความเศร้าของตัวเอกที่ลอยกระทงแล้ว  ฉันยังเห็นความมุ่งมันบางอย่างที่ออกมาจากความรู้สึกเศร้าเสียใจนี้ก็คือ  การเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน  บอกลาตัวเองที่จะเป็นเหยื่อของสิ่งต่าง ๆ ที่เข้ามาเล่นตลกร้ายกับชีวิตของเรา   เป็นการเตือนตัวเองไม่ให้กลับไปเป็นคนที่ถูกใครมาเล่นกับความรู้สึกได้ง่าย ๆ อีก  ทำให้เห็นพลังที่เข้มแข็งได้อย่างชัดเจน   ทุกความอ่อนแอของตัวเราเองนั้น มักจะแรงกระตุ้นให้เราได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ที่มันไม่ได้สวยงามแบบที่คิด แต่มันคือความจริงของโลกนี้ที่เราต้องเจอ แล้วสักวันหนึ่งเราจะเป็นผู้เข้มแข็งที่พร้อมจะต่อสู้ทุกอย่างกับโลกใบนี้ได้

ตีความ ชื่อบทกวี “กลางทะเลอารมณ์” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “กลางทะเลอารมณ์” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้ทำให้เห็นถึงความอาลัยอาวรณ์ของสิ่งต่าง ๆ ที่เราต้องจากไป  ทั้งความรัก ความทรงจำครั้งหนึ่งที่แสนดี เพราะต่อแต่นี้ไป สิ่งเหล่านั้นไม่มีอีกแล้ว  เพราะเราทนกับการที่ต้องแกล้งรู้สึกแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว 

                สิ่งที่ทำได้ยากที่สุดในชีวิตของคนเรานั้น  ไม่ใช่การที่แสร้งทำไปตามบทที่ใคร ๆ อยากให้เราเป็น  เพื่อให้เขายอมรับในตัวเรา   แต่ว่ามันคือการที่เราไม่ยอมรับในความเป็นตัวของตัวเองมากกว่า  เราหลอกตัวเอง  หลอกความรู้สึกตัวเอง เพื่อให้ใครก็ไม่รู้ในโลกกว้างได้ยอมรับกับตัวเรา  ต้องเดินตามในสิ่งที่คนเหล่านี้อยากให้เราเป็น  เราพยายามฝืนตัวเองให้เป็นตามที่ใคร ๆ ต้องการ  แต่ทำไมเราถึงไม่ทำให้คนอื่นยอมรับในแบบที่เราเป็นมากกว่าการแสร้งทำล่ะ

                การที่เราเป็นในแบบที่ใคร ๆ ต้องการ ทำก็ต้องปกปิดความรู้สึก ปกปิดตัวตนของเราเพื่อให้คนอื่นยอมรับ  เพื่อไม่เป็นแกะดำในฝูง ฉันคิดว่าถ้าการที่เราคิดแบบนี้เราจะเหนื่อยเปล่าเสียมากกว่า เพราะไม่มีใครที่ทำอะไรโดยไม่เป็นตัวของตัวเองได้ตลอดไปหรอก การที่เราพยายามทำให้คนหลายคนที่เขาไม่ได้คิดและแคร์ความรู้สึกของเราจริง ๆ ให้ยอมรับเรา  ในสิ่งที่เราแกล้งทำมากกว่าสิ่งที่เราเป็น   มันไม่อาจจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้เลยถ้าเกิดพวกเขายอมรับเราแบบนั้น  เป็นเราเสียเองที่จะเหนื่อยไปกับสิ่งต่าง ๆ ที่เราทำเพื่อพวกเขา

                ไม่มีใครรู้จักตัวเราดีเท่าตัวของเราเอง  ไม่มีใครแคร์เรา รักเราได้มากเท่ากับเรารักตัวเอง  ถ้าในการที่เรายังไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น เราทำทุกอย่างในแบบที่ไม่ใช่ตัวเองให้คนอื่นพอใจ มันเหมือนกับว่าเราลดค่าของตัวเราเอง เอาตัวเองไปผูกติดกับความคิด ความรู้สึกของคนอื่น  คนที่เราไม่รู้ว่า วันนี้เขาจะมาดีหรือร้าย ถ้าวันหนึ่งคนเหล่านี้หายไป สุดท้ายเราก็เหลือแค่ตัวเองอยู่ดี   เราควรที่จะเป็นตัวเองในแบบของเราที่ทำให้ใคร ๆ ต่างยอมรับในสิ่งที่เราเป็น  โดยไม่ต้องสนใจว่าจะถูกใครเกลียด  ถ้าเกิดสิ่งนั้นเราคิดว่าเราถูก  เราทำแล้วไม่เดือดร้อนใครเราก็ทำ   ถ้ามันส่งผลดีต่อตัวเราเราก็ทำ  ไม่มีใครจะหวังดีกับเราเท่ากับตัวเราเอง  แล้วสักวันจะมีคนเข้าใจในแบบที่เราเป็น  ยอมรับเราในสิ่งที่เราเป็น  โดยที่เราไม่ต้องเป็นไปอย่างที่เขาอยากให้เราเป็นให้เหนื่อยเลย

ตีความ ชื่อบทกวี “ลาจาก” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ลาจาก” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้เป็นการปล่อยความรู้สึกต่าง ๆ ที่อัดอั้นมานานอย่างไม่สนใจอะไรอีกเลย ถึงแม้รู้ว่าการเดินออกมาแบบนี้จะต้องมีคนหัวเราะเยาะ หรือนินทาว่าร้ายต่าง ๆ ก็ตาม  แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจเพราะว่าชินกับการกระทำเหล่านั้นอยู่แล้ว

                ฉันคิดว่าการที่เราบอกว่าชินกับอะไรสักอย่างก็ตาม  นั้นหมายความว่าเราได้รับการกระทำแบบนั้นอยู่บ่อย ๆ จนทำเคยชินกับสิ่งเหล่านั้นไป  ฉันว่าคำนี้มันก็เป็นคำที่หดหู่อยู่ในความหมายของตัวมันเอง  มันเหมือนเป็นคำที่พูดปลอบใจตัวเองมากกว่าจะแสดงถึงความเข้มแข็ง  เพราะมันเป็นการที่เรายอมรับว่าเราโดนมันทำร้ายเสียจนเราชินไปเสียแล้ว   จนสิ่งต่าง ๆ ที่เราเคยโดนไม่สามารถที่จะทำอะไรกับเราได้อีก เพราะเราได้ชินกับมันไปแล้ว  

                แต่ระหว่างทางเรารู้ดี  กว่าที่เราจะใช้คำว่าชิน มันย่อมส่งผลเสียต่อจิตใจของเราอยู่ไม่น้อยเลย  สิ่งที่ช่วยให้เราเข้มแข็งเป็นสิ่งแรกเลยก็คือเวลา  เวลาสอนให้เรารู้ว่า ตอนนี้วันนี้เรารู้สึกมาก  เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกเสียใจแบบนี้กับเหตุการณ์ที่เข้ามาทักทายใจชีวิต  เมื่อพรุ่งนี้มาถึง เราก็ยังเจ็บอยู่ แต่ก็อาจจะเทียบเท่ากับเมื่อวาน หรืออาจจะเบาบางลงบ้างแต่ยังรู้สึกอยู่  แต่เมื่อวันต่อ ๆ ไปเราต้องเจอกับสิ่งเหล่านี้มันก็ทำให้เราเริ่มชิน เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ เราก็จะรับกับสิ่งเหล่านี้ได้ไปโดยปริยาย จนเกิดความเคยชินขึ้นมา   สำหรับฉันคำว่าชินมันไม่ใช่ความหมายที่ดีเสียเท่าไหร่  เพราะมันย้ำเตือนเราเสมอว่าเราผ่านอะไรมา แต่สิ่งที่ทำให้เราเข้มแข็งจริง ๆ นั้น มันคือเวลาที่เดินไปแบบไม่หยุดนิ่งเสียมากกว่า

ตีความ ชื่อบทกวี “ที่สุดของความอดทน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ที่สุดของความอดทน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                ในบทกลอนบทนี้แสดงถึงที่สุดของความอดทน  คือหมดทุกคำพูด หมดทุกสิ่งทุกอย่างที่จะไปต่อได้แล้ว  สู้ไม่ไหวแล้ว  จึงขอออกมาจากจุดนี้ดีกว่า  ฉันคิดว่าการตัดสินใจที่จะออกมาจากจุดจุหนึ่งซึ่งเราพยายามกับมันมากเกินพอแล้ว  พยายามจนเราไม่เป็นตัวของตัวเอง  พยายามจนเราสูญเสียความสุขไปกับการทำงานในแต่ละวัน 

                ซึ่งการที่เราพยายามอะไรจนมากเกินไป  จนเราสูญเสียความเป็นตัวเอง  สูญเสียความสุขในชีวิตทั้ง ๆ ที่มันควรจะมีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป  แต่ถ้ามีแต่ความทุกข์เข้ามา  เราก็ควรที่จะยอมรับความจริงให้ได้  ยอมรับในการตัดสินใจของตนเอง  อะไรที่มันเกิดจากการฝืนตัวเอง  มันไม่มีสิ่งไหนที่จะส่งผลดีต่อตัวเราเลยทั้งกายและใจ

                คำว่าความอดทน กับคำว่าฝืน ฉันว่ามันต่างกัน  ความอดทนคือการที่เราพยายามที่จะเอาชนะสิ่งต่าง ๆ ไปให้ได้  มันจึงมีแรงผลักดันที่ทำให้กระตุ้นตัวเราเองให้พัฒนาต่อไป ให้ก้าวไปข้างหน้า  มันจึงเป็นการขับเคลื่อนด้วยพลังบวก ด้วยแรงกระตุ้น   กล้าที่จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีกว่าเดิม กล้าลองอะไรใหม่ ๆ ที่จะเข้ามาใจชีวิต แต่ถ้าเราใช้คำว่าฝืน  นั้นก็หมายความว่าเรารู้ตัวเองดีแล้วว่าเราทำได้แค่นี้  เราทำทุกอย่างที่เราสามารถทำได้แล้ว  เราไม่อยากจะทำมันอีก แต่เราจำเป็นต้องฝืนความรู้สึกของตัวเองที่จะทำมันต่อไป  ซึ่งถ้าการใช้คำว่าฝืน มันก็คือด้านลบ ที่บอกว่าด้านลบเพราะว่าเราไม่มีแรงจะสู้มันต่อไปแล้วต่างหาก เรารู้ตัวเองดีว่าเราไม่ไหวจริง ๆ เราอยู่กับมันไม่ได้  ถ้าเกิดว่าเราได้เดินทางมาถึงความรู้สึกนี้แล้ว  มันจะจึงเป็นการตัดสินใจที่ดี ที่เราจะเลิกฝืนตัวเอง  และเปิดรับสิ่งใหม่ที่เราชอบ เราสนใจ และเราสามารถเป็นตัวเราได้อย่างเต็มที่  ฉันคิดว่าถ้าเกิดว่าใจเราต้องการสิ่งนั้นจริง ๆ ชอบสิ่งนั้นจริง ๆ ไม่ว่าอุปสรรคข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เราก็สามารถผ่านมันไปได้โดยที่เราไม่ต้องฝืนความรู้สึกของตนเองเลย

ตีความ ชื่อบทกวี “อาจจะไป” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “อาจจะไป” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                ในบทนี้ฉันรู้สึกว่าเป็นบทที่อยากจะไปจากตรงนี้ แต่ว่ายังติดที่เรามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบอยู่  ซึ่งก็หมายความว่าตอนนี้เรายังทนได้อยู่  เรายังรับสิ่งเหล่านี้ได้อยู่   ถ้าเกิดว่าฉันจะเปรียบบทนี้กับเรื่องของความรัก   ฉันคิดว่ามันก็คงเป็นปกติของช่วงชีวิตคนเรา  ที่อยากจะหนีไปจากคนคนหนึ่งเสียให้พ้น  แต่มันก็ติดที่เรายังมีความรู้สึกให้เขาอยู่นั่นเอง  สิ่งที่ทำได้ก็เพียงแต่อดทนเข้าไว้  ข่มใจตัวเองเข้าไว้

                ฉันคิดว่าการที่เราคิดไว้ล่วงหน้าว่าเราจะไปจากจุด ๆ นี้ให้เร็วที่สุด  แต่เคยรู้สึกไหมว่าแล้วทำไมเราไม่ไปเลยล่ะ เรายังทนอยู่และยังหาเหตุผลว่าเรายังไม่สามารถไปได้  เพราะมันคือความรับผิดชอบของเรา  มันคือหน้าที่เรา  มันคือสิ่งที่เราต้องทำ  ฉันว่ามันดูย้อนแย้งเกินไปกับคำว่า ไป เพราะสิ่งที่เราคิดอยู่คือการคิดที่จะอยู่กับมันเสียมากกว่า

                ถ้าเราอยากจะไปจริง ๆ เราไม่ไหวจริง ๆ  เราไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลอะไรเลยเพื่อที่จะทนและอยู่กับมันต่อไป   แต่เป็นเพราะว่าเรายังให้โอกาส โอกาสในที่นี้คือ ทั้งกับตัวเอง และกับคนอื่น  และหวังว่ามันจะดีขึ้น  แต่ถ้าวันใดความอดทนเราหมดลงจริง ๆ   เราก็คงไปอย่างที่ไม่มีเหตุผล ไม่มีอะไรจะทำให้เราอยู่ต่อไปได้  และไม่มีคำร่ำลาใด ๆ นอกจากการหายไปอย่างที่ไม่มีสัญญาณเตือนหรือเสียงใด ๆ บอกกล่าวล่วงหน้าอีกเลย นอกจากความเงียบ

ตีความ ชื่อบทกวี “น้ำตาคลอ” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “น้ำตาคลอ” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                ในบทนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการนึกถึงอดีตในวันวานที่มีความสุข  แต่แล้วเมื่อมาถึงปัจจุบันนั้นมีแต่ความทุกข์ที่เกิดจากความท้อแท้ของตัวเอง   ฉันคิดว่าถ้าเปรียบความรู้สึกของผู้แต่งกับข้าวในนานั้น   เมื่อก่อนเคยวาดฝันไว้ได้สวยสดงดงามเหมือนข้าวในนา  แต่ว่าตอนนี้ชีวิตของผู้แต่งได้มาเผชิญกับความท้อแท้  จึงทำให้ข้าวนั้นไม่สวยเหมือนเมื่อก่อน

                แต่ว่าฉันกับคิดกลับกัน   ข้าวในนาไม่ได้สวยงามตั้งแต่แรกอยู่แล้ว  กว่าที่เราจะได้ข้าวที่สวยงามได้  ต้นข้าวก็ต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมายเหมือนกัน   ทั้งแมลง ทั้งสภาพอากาศ  แต่ละสิ่งเป็นสิ่งที่เรากำหนดไม่ได้ทั้งนั้น  เราไม่สามารถห้ามสิ่งเหล่านี้ได้   แต่เราบังคับตัวเราเองได้   เมื่อเราสามารถอดทนกับมันไปได้  เราก็จะได้เป็นต้นข้าวที่สวยงามและสมบูรณ์   ถึงแม้จะไม่สวยที่สุด  แต่ก็เป็นต้นข้าวที่สวยที่สุดสำหรับตัวเราเอง  

                เมื่อเราพบกับปัญหาต่าง ๆ เข้ามาในชีวิต มันมีแค่สองทางให้เลือก ระหว่างยอมแพ้กับไปต่อ  ถ้าเลือกยอม ก็เท่ากับเราเลือกที่จะหยุดทุกอย่างไว้แค่นั้น   และมันก็จะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อเราเจอปัญหาใหม่ ๆ ที่เข้ามาทักทาย   แต่ถ้าเราเลือกที่จะสู้เราก็จะได้เติบโตในแบบของเรา   ยิ่งเรากร้านโลกมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเป็นตัวการรันตีในความมุ่งมั่นอดทนของตัวเราเอง   ไม่มีสิ่งไหนที่ไม่มีบาดแผล  เพียงแต่เราจะรักษาให้มันเป็นแผลเป็นเพื่อเตือนความจำว่าเราผ่านมันมาแล้ว  หรือจะปล่อยให้มันเป็นแผลสดโดยไม่มีวันหาย

ตีความ ชื่อบทกวี “ดอกไม้ไม่อยากบาน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ดอกไม้ไม่อยากบาน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                ตอนนี้จะเป็นเรื่องความอดทนที่มีต่องาน   ฉันคิดว่าไม่มีงานไหนเลยที่จะไม่เหนื่อย   ไม่มีงานไหนเลยที่จะไม่ต้องอดทน   และบางทีอาจจะทำให้เราท้อจนหมดเรี่ยวแรงในการทำงาน   โลกของการทำงานนั้นมันต่างจากโลกของวันเรียนอย่างมาก   เพราะวัยทำงานเราต้องทนกับแรงกดดันที่สูงมาก   ทั้งเพื่อน ทั้งเจ้านาย และอะไรอีกมากมาย  

                แต่ฉันคิดว่าทุกอย่างเหล่านี้มันก็คือความท้าทายของชีวิตเหมือนกัน   ยิ่งงานที่เราต้องใช้ความอดทนกับมันมากเท่าไหร่  เมื่อเราผ่านมันไปได้มันก็ถือว่าเราเอาชนะตัวเราเองได้   ยิ่งยากเท่าไหร่เมื่อเราผ่านไปได้เราก็จะยิ่งมีความภูมิใจในตนเองมากขึ้น   ทุกอย่างนั้นมันมีสองด้าน  ความรู้สึกของคนเราก็เช่นกัน  ด้านตรงข้ามกับความท้อแท้ก็คือพลัง   ถ้าเราเอาความท้อ ความเหนื่อย ความอดทน เอาทุกอย่างมารวมกันแล้วทำให้มันเป็นพลังให้กับตัวเอง  ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะผ่านได้ด้วยดีแน่นอน  ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ดีมาก แต่มันก็ดีที่สุดที่เราทำ  ไม่มีอะไรจะน่าภูมิใจไปกว่าการที่เราเอาชนะใจตัวเองได้หรอก 

ตีความ ชื่อบทกวี “ทน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ทน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทกลอนนี้ทำให้เห็นว่าบางทีคนนั้นก็มักจะมองคนในแบบที่ไม่ใช่คน   ซึ่งนั่นก็หมายความว่า คนหนึ่งมองว่าตัวเองคือคน แต่มองว่าอีกฝ่ายนั้นเหมือนเครื่องจักรที่ต้องทำงานอย่างหนักโดยไม่มีความผิดพลาด ไม่ต้องหยุดไม่ต้องพัก หรือแม้กระทั้งความรู้สึกใด ๆ ก็ตาม  

                ฉันคิดว่าในบทกลอนนี้เราสามารถมองมันได้ทั้งช่วงชีวิตในวัยเรียนและช่วงชีวิตในวัยทำงาน   เพราะว่าคนเรามีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้น   หวังเอาความสบายมากกว่าการทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ  เช่น   ถ้าเกิดว่ามองในมุมของวัยเรียน   ก็จะมีคนใดคนหนึ่งในกลุ่มเป็นคนที่แบกรับงานทุกอย่างไว้   โดยที่มีคนอีกจำนวนหนึ่งที่หวังผลกับการทำงานของเรา  โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรมากนัก  แต่เขาก็ได้คะแนนเท่าเรา   และถ้ามองในมุมวัยทำงาน  บางคนอาจจะเจอรุ่นพี่ที่ไม่ดี  หรือหัวหน้าที่ไม่ดี  ในการที่ใช้งานและกดขี่เราให้ทำงานอย่างหนัก   ซึ่งถ้าเป็นงานของตัวเองโดยแท้จริง เราก็สบายใจที่จะทำมันอย่างเต็มที่  แต่หากว่างานนั้นไม่ใช่หน้าที่ของเราที่ต้องทำ   เราก็คงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่เมื่อเราโดนเขากดขี่แบบนั้นบ่อย ๆ เพราะว่าเราก็เป็นมนุษย์ทั่วไปสามัญ ที่ต้องการวันหยุดพักบ้าง ต้องการทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่และดีที่สุด   เราทำงานเพื่อแลกกับเงินที่เราควรจะได้รับตามความสามารถของเรา  แต่เรากลับต้องมาโดนใช้งานโดยที่ไม่ได้รับมอบหมายให้ทำ   ในขณะที่เรามีความรู้สึกเหนื่อยล้าจากงานที่เราทำ เราก็อยากที่จะมีเวลาผ่อนคลายเพื่อกลับเข้ามาลุยงานของเราต่อไป   เพราะว่าคนทุกคนต้องการที่จะหาความสุขใส่ตัวบ้าง   ไม่ว่าใครก็อยากมีเวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น   และอีกอย่างที่สำคัญคือ มันดูจะไม่ยุติธรรมเลย  ถ้าการที่เราทำงานอย่างหนักเพื่อให้คนอีกหนึ่งคนสบาย   โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย

                ฉันคิดว่าคงไม่มีใครที่อยากโดนเอาเปรียบและคงไม่มีใครที่สามารถจะทนกับสิ่งเหล่านี้ได้ตลอดเวลา   ตอนแรกก็อาจจะทนได้ แต่เมื่อโดนนาน ๆ เข้า จนแทบจะไม่มีเวลาพักหายใจเลย  มันก็คงจะต้องระเบิดออกมาสักวันหนึ่ง   แต่ถ้าเราอยากจะแสดงความมีน้ำใจในการช่วยงานเขาก็ได้ แต่ว่าก็ไม่ใช่ทุกครั้งเสมอไป   ไม่มีใครที่อยากโดนเอาเปรียบอยู่ตลอดเวลา  มันคงจะไม่ดีแน่ ๆ ถ้าเกิดมีใครมองข้ามความรู้สึกของเราไป  และคิดว่าเรานั้นเป็นเครื่องจักรตัวหนึ่งที่ทำงานตามระบบโดยไม่มีความรู้สึกใด ๆ ถ้าเกิดจะมองแบบนั้นก็อาจจะไม่ถูกทั้งหมด  เพราะขนาดเครื่องจักรเมื่อโดนใช้ไปนาน ๆมันยังสึกยังกร่อนได้  แล้วนับประสาอะไรกับคนเราที่มีชีวิตจิตใจที่จะอยู่ยงคงกระพัน   โดยที่ไม่ต้องบำรุงรักษาร่างกายและจิตใจเลย

               

ตีความ ชื่อบทกวี “เจ้าหญิงนิทรา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “เจ้าหญิงนิทรา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทกลอนบทนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าหนึ่งวันที่เรามีชีวิตอยู่  สิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ ตัวเรามักจะมีความรู้สึกและมีเรื่องให้พบเจอไม่ต่างกัน   ถึงแม้ว่าในปัจจุบันอาจจะทำให้รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่  บางคนอาจจะเศร้าเสียใจ หรือรู้สึกอะไรก็ตาม  แต่ว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เราได้รับในตอนนี้   ที่เราทุกข์ทรมานในวันนี้   มันอาจจะจางลงหรือหนักขึ้นก็เป็นเรื่องของพรุ่งนี้   เราเพียงแค่รอคอยที่จะให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็ว ๆ เพื่อที่จะได้ผ่านเรื่องนี้ไปเร็ว ๆ

                คนทุกคนต่างรอคอยที่จะผ่านเรื่องทุกข์ใจให้เร็วที่สุด  ส่วนเรื่องความสุขก็อยากจะให้มันอยู่กับเรานาน ๆ  ในความเป็นจริงแล้ว  คนทุกคนก็ต่างรู้ดีกันอยู่แล้วในเรื่องของเวลา  ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เวลาในแต่ละวันก็มีเท่ากัน   เพียงแต่มันต่างกันที่ใจของเรา  เมื่อเราสุขใจของเราจะล่องลอยพองโต ไม่รู้วันรู้เวลา  แต่เมื่อเราทุกข์ใจเราจะจดจ่ออยู่ที่ความทุกข์มากกว่าความสุข  เอาใจไปผูกไว้กับเวลาแต่ละนาทีที่เปลี่ยนผ่าน แล้วคิดว่าทำไมเวลาถึงเดินช้า  แต่ละก้าวมันลำบากเหลือเกิน   แต่สิ่งที่ทำได้คือ เราต่างอดทนกับความทุกข์ในวันนี้ เพื่อวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าเดิม  แต่เราอย่ารอคอยด้วยความสิ้นหวัง เราควรหาโอกาสและสร้างความสุขขึ้นมาใหม่เมื่อเช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นอีกครั้ง   วันพรุ่งนี้ก็เปรียบเสมือนอนาคตที่ยังมาไม่ถึง  ถ้าเราคิดว่าจะก้าวต่อไปในอนาคตก็จงมองตัวเองในวันนี้  อดทนกับสิ่งต่าง ๆ ในวันนี้  เพื่อนำไปสู่วันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าเดิม

ตีความ ชื่อบทกวี “ดาวอุดมการณ์” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ดาวอุดมการณ์” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทกลอนนี้ทำให้รู้สึกว่า คนเราทุกคนนั้นไม่ว่าเรื่องที่เราเจอจะใหญ่แค่ไหน  จะยากแค่ไหน  จะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม  ถ้าเกิดว่าเรามีอุดมการณ์ที่แน่วแน่  ตั้งใจไว้ว่าจะต้องทำให้ได้  อุดมการณ์นี้เองที่จะเป็นตัวผลักดันเราให้ก้าวต่อไปข้างหน้า   ถึงแม้ว่าอุปสรรคจะมีเยอะก็ตาม แต่ว่าเราก็พร้อมที่จะเดินหน้าเข้าไป และด้วยความรู้สึกที่แน่วแน่มั่นคงที่จะทำสิ่งนั้นต่อไป  เราก็จะสามารถทำมันได้จริง ๆ ในสักวันหนึ่ง

                สำหรับความเห็นส่วนตัวของฉัน   ฉันคิดว่าอุดมการณ์นั้นเป็นสิ่งที่ไม่มั่นคงเท่าไหร่   ถ้าเกิดว่าขาดความเชื่อมั่นและยึดมั่นในสิ่งนั้นจริง ๆ  เพราะว่าอุดมการณ์เหมือนเป็นสิ่งที่ถูกปลูกฝังได้ง่ายจากความเชื่อมั่นที่มีต่อ ๆ กัน  ความคิดเดียวกัน ความเห็นเดียวกัน  แต่ว่าถ้าเกิดว่าเราไม่ได้เชื่อมั่นในสิ่งนั้นด้วยความรู้สึกของเราจริง ๆ มันก็ไม่สามารถเป็นอุดมการณ์ที่มั่นคงและทำให้มีประสิทธิภาพสำหรับเราได้ 

การที่อุดมการณ์จะเกิดขึ้นได้ มันก็เกิดมาจากการที่เรายึดมั่น เชื่อมั่นในสิ่งนั่นจริง ๆ เราถึงกล้าเดิมพันมันด้วยชีวิต  แต่หากว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราเชื่อมั่นมาจากใจเราจริง ๆ เป็นแค่ตามกระแส หรืออาจจะเป็นเพราะอิทธิพลอะไรที่มาจูงใจเราก็ตาม  ถ้ามาจากปัจจัยเหล่านี้ ก็แน่นอนว่าไม่มีใครจะเอาชีวิตไปฝากไว้กับสิ่งที่ตนไม่เชื่อมั่นมันจากใจจริง ๆ ได้หรอก   

ตีความ ชื่อบทกวี “น้องน้อย” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “น้องน้อย” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้ให้ความรู้สึกที่ว่าผู้แต่งนั้นกำลังเสียดายสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมา ที่ได้ช่วยเป็นแรงผลัดดันให้กับคนคนหนึ่งด้วยความหวังว่ามันจะสำเร็จ   แต่แล้วทุกอย่างก็กลับหยุดลง  เพราะคนนั้นได้หยุดที่จะก้าวไปต่อ มันเหมือนกับว่าสิ่งที่เราพยายามจะเป็นแรงผลักดันให้คนคนหนึ่งได้เดินต่อไปให้สุด แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ทุกอย่างก็ดับลง สิ่งที่สร้างมา ช่วยกันมาก็กลับไม่เหลืออะไรเลย

                ในบทนี้ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องของการศึกษาที่มีคนข้างหลังช่วยผลักดันให้เรามีอนาคต   คนข้างหลังพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่เราจะก้าวเดินไปข้างหน้า และประสบความสำเร็จในชีวิต  คนข้างหลังจะได้ดีใจและภูมิใจในตนเองมากขึ้น ถึงอย่างน้อยตัวเองจะไม่มีโอกาสได้เรียน  แต่ว่าก็ได้ส่งให้คนคนหนึ่งได้เรียน  ได้มีอนาคตที่ดีกว่าตน  แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับดับลงถ้าเกิดว่าคนคนนั้นเลือกที่จะหยุดมันไว้แค่นั้น   ไม่คิดจะเรียนให้สมกับที่คนข้างหลังคอยให้การสนับสนุนมาโดยตลอด   สุดท้ายสิ่งที่อีกคนพยายามผลักดันก็สิ้นหวังและได้วนมาสู่วังวนแบบเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่คนข้างหลังได้วาดฝันไว้