ชื่อบทกวี “กลางทะเลอารมณ์” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์
“มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย
ชมจันทร์
ตีความ
บทนี้ทำให้เห็นถึงความอาลัยอาวรณ์ของสิ่งต่าง
ๆ ที่เราต้องจากไป ทั้งความรัก ความทรงจำครั้งหนึ่งที่แสนดี
เพราะต่อแต่นี้ไป สิ่งเหล่านั้นไม่มีอีกแล้ว
เพราะเราทนกับการที่ต้องแกล้งรู้สึกแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
สิ่งที่ทำได้ยากที่สุดในชีวิตของคนเรานั้น ไม่ใช่การที่แสร้งทำไปตามบทที่ใคร ๆ
อยากให้เราเป็น
เพื่อให้เขายอมรับในตัวเรา
แต่ว่ามันคือการที่เราไม่ยอมรับในความเป็นตัวของตัวเองมากกว่า เราหลอกตัวเอง
หลอกความรู้สึกตัวเอง
เพื่อให้ใครก็ไม่รู้ในโลกกว้างได้ยอมรับกับตัวเรา
ต้องเดินตามในสิ่งที่คนเหล่านี้อยากให้เราเป็น เราพยายามฝืนตัวเองให้เป็นตามที่ใคร ๆ ต้องการ
แต่ทำไมเราถึงไม่ทำให้คนอื่นยอมรับในแบบที่เราเป็นมากกว่าการแสร้งทำล่ะ
การที่เราเป็นในแบบที่ใคร
ๆ ต้องการ ทำก็ต้องปกปิดความรู้สึก ปกปิดตัวตนของเราเพื่อให้คนอื่นยอมรับ เพื่อไม่เป็นแกะดำในฝูง
ฉันคิดว่าถ้าการที่เราคิดแบบนี้เราจะเหนื่อยเปล่าเสียมากกว่า เพราะไม่มีใครที่ทำอะไรโดยไม่เป็นตัวของตัวเองได้ตลอดไปหรอก
การที่เราพยายามทำให้คนหลายคนที่เขาไม่ได้คิดและแคร์ความรู้สึกของเราจริง ๆ ให้ยอมรับเรา ในสิ่งที่เราแกล้งทำมากกว่าสิ่งที่เราเป็น มันไม่อาจจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้เลยถ้าเกิดพวกเขายอมรับเราแบบนั้น เป็นเราเสียเองที่จะเหนื่อยไปกับสิ่งต่าง ๆ
ที่เราทำเพื่อพวกเขา
ไม่มีใครรู้จักตัวเราดีเท่าตัวของเราเอง ไม่มีใครแคร์เรา รักเราได้มากเท่ากับเรารักตัวเอง ถ้าในการที่เรายังไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น
เราทำทุกอย่างในแบบที่ไม่ใช่ตัวเองให้คนอื่นพอใจ
มันเหมือนกับว่าเราลดค่าของตัวเราเอง เอาตัวเองไปผูกติดกับความคิด
ความรู้สึกของคนอื่น คนที่เราไม่รู้ว่า
วันนี้เขาจะมาดีหรือร้าย ถ้าวันหนึ่งคนเหล่านี้หายไป
สุดท้ายเราก็เหลือแค่ตัวเองอยู่ดี
เราควรที่จะเป็นตัวเองในแบบของเราที่ทำให้ใคร ๆ
ต่างยอมรับในสิ่งที่เราเป็น
โดยไม่ต้องสนใจว่าจะถูกใครเกลียด
ถ้าเกิดสิ่งนั้นเราคิดว่าเราถูก
เราทำแล้วไม่เดือดร้อนใครเราก็ทำ
ถ้ามันส่งผลดีต่อตัวเราเราก็ทำ
ไม่มีใครจะหวังดีกับเราเท่ากับตัวเราเอง
แล้วสักวันจะมีคนเข้าใจในแบบที่เราเป็น
ยอมรับเราในสิ่งที่เราเป็น
โดยที่เราไม่ต้องเป็นไปอย่างที่เขาอยากให้เราเป็นให้เหนื่อยเลย