ชื่อบทกวี “ข่าวถึงเหมืองห้วยในเขา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์
ตีความ
บทความนี้ทำให้ฉันนึกถึงบรรยากาศของนิสิตที่หนีเข้าป่า เพื่อหนีเอาชีวิตรอดจากความโหดร้ายที่ต่างไล่ล่าเอาชีวิตเพียงเพราะพวกเขาคิดต่างไปจากผู้มีอำนาจ โดยที่พวกเขานั้นมีเพียงมือเปล่าในการเข้าสู้
แต่ว่ากลับโดนผู้มีอำนาจใช้อาวุธสงครามเป็นการยุติความขัดแย้งทางความคิดที่เกิดขึ้น
การที่ใช้อาวุธในการยุติปัญหานั้นมันเป็นทางออกที่ดีแล้วจริงหรือ กี่ชีวิตที่ต้องหนีไปเผชิญชะตากรรมในป่าในเขา โดยที่เขาไม่ได้มีความผิดอะไร ไม่ได้ไปฆ่าใครตาย
ไม่ได้ค้ายาบ้า แต่ทำไมเขาถึงได้มาเจอชะตากรรมแบบนี้เพียงเพราะความคิดต่าง และทำไมโทษของเขาถึงหนักหนาสาหัสกว่าการที่ทำผิดกฎหมายที่เป็นภัยร้ายต่อสังคมอีก
จากมุมมองของฉันที่เป็นคนรุ่นใหม่ ความรู้สึกที่ฉันได้อ่านบทกลอนนี้มันทำให้ฉันรู้สึกชื่นชมคนสมัยนั้นที่ยอมเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อสังคม เพื่อการเปลี่ยนแปลงที่ดีกว่า
เพื่อลดการกดขี่ทางสังคมโดยที่ไม่สนใจว่าตัวเองกำลังเผชิญอยู่กับอะไร ไม่สนใจว่าตนเองต้องลำบากมากแค่ไหนหรืออาจจะต้องเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั้นโดยไม่มีวันที่จะกลับมาหาคนในครอบครัวได้อีกแล้ว เมื่อมองกลับมาที่สังคมปัจจุบันคนเหล่านั้นที่ทำเพื่อสังคมโดยไม่คิดถึงตนเองก็ได้สูญหายไปตามกาลเวลาและชีวิตของคนเหล่านั้นแทบหมดแล้ว
