ชื่อบทกวี “เธอ-ฉัน” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์
“มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย
ชมจันทร์
ตีความ
บทนี้เห็นความรู้สึกอ่อนไหวในจิตใจของผู้แต่งได้อย่างชันเจน มันเป็นอารมณ์ที่แสนเศร้ามาก เหมือนกับว่าเราได้สูญเสียสิ่งที่เราเคยมอบให้ใครบ้างคนด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ ให้เขาไปทั้งหมดที่เรามี แต่ว่าสุดท้ายมันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เราได้แต่พยายามทำใจของตัวเองให้เคยชิน ปลอบตัวเองให้เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
ให้ยอมรับมันให้ได้
ฉันคิดว่าความรู้สึกของคนเราเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากที่สุด ยิ่งกับคนที่เรารัก เราเชื่อใจ เราไว้ใจ
มันก็จะยิ่งทวีคูณความรู้สึกทั้งหมดที่เรามีเข้าไปอยู่ในนั้นแล้วมอบมันให้ได้แค่เขาคนเดียว ความรักเมื่อตอนแรกแย้มบานมันก็มีความสุข
และสุขมากกว่าที่เคยมีมาในชั่วชีวิตของเรา
มันทั้งหอมหวานน่าชิมรส
แต่เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไปสิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป
ไม่ใช่ว่าคนทุกคนจะอยู่กับเราได้ไปตลอด
คนเรามีหลายเหตุผลที่ต้องเลิกกันไป
เราไม่สามารถเอาอะไรมายึดมั่นถือมั่นได้ว่ามันจะคงอยู่แบบนี้ตลอดไป
ถ้าจะเปรียบความรักเหมือนน้ำตาลก็น่าจะถูก
ครั้งแรกที่เราได้ชิมน้ำตาลมันทั้งหอมทั้งหวาน แต่เมื่อเราชิมความหวานไปมาก ๆ ยิ่งมากเข้า ๆ
มันก็ยิ่งขม
มันก็ไม่ต่างจากชีวิตของคนเราที่วันหนึ่งความสุขที่เราเคยมีครั้งแรก ๆ
จะเปลี่ยนไปเป็นความขมในครั้งหลัง
