ตีความ ชื่อบทกวี “เปื้อนรอยเสน่หา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “เปื้อนรอยเสน่หา” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

                บทนี้ฉันรู้สึกว่ามันมีความอีโรติกอยู่นิด ๆ เพราะว่ามันพูดถึงในทำนองที่ว่าผู้หญิงเมื่อได้ออกมาสู่โลกภายนอกที่กว้างใหญ่  มักจะรู้ไม่ทันผู้ชายสักเท่าไหร่เพราะความซื่อ ที่อาจจะทำให้ถูกหลอกให้รัก ผู้หญิงรักผู้ชายด้วยความรู้สึก แต่ผู้ชายบางคนก็ตอบสนองผู้หญิงด้วยความใคร่  ความปรารถนาที่เสน่หา   เพราะว่าค่านิยมของไทยเราถูกปลูกฝังมาว่าผู้หญิงนั้นควรเก็บความบริสุทธิ์ทางร่างกายไว้ให้กับผู้ชายที่ตนรัก  ต้องรอจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน   มันจึงทำให้ผู้ชายหรือผู้หญิงบางคน ให้ค่าของผู้หญิงเพียงแค่เยื่อพรหมจรรย์   มากกว่านิสัยใจคอ และเมื่อผู้หญิงได้เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว  มันจึงเป็นความกลัวที่จะคบคนใหม่  เพราะว่ากลัวว่าเขาจะรู้ว่าเคยมีคนรักมาก่อนหน้านี้  

                ฉันคิดว่ามันเป็นความเชื่อที่ผิด และเป็นการลดคุณค่าของผู้หญิงลงไป  ซึ่งในความเป็นจริงนั้น เยื้อพรหมจรรย์เป็นสิ่งที่เปราะบางมาก ไม่จำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์ก็สามารถขาดได้ เช่นในกรณีที่เล่นกีฬาที่มีการใช้ความยืดหยุ่นของร่างกาย เป็นต้น

                ฉันคิดว่ามันคงจะไม่ยุติธรรมเท่าไหร่  ถ้าเรามองแค่เพียงจุดเล็ก ๆ กันแค่จุดนี้ เพื่อเป็นตัววัดว่าผู้หญิงคนไหนดี คนไหนไม่ดี   สิ่งที่เราควรมองกันให้มากและนานที่สุด มันน่าจะเป็นจิตใจเสียมากกว่า  คนเราเข้ากันได้ไม่ได้ไม่ใช่เพราะเรื่องเพศสัมพันธ์เป็นตัววัดอย่างเดียว   เราควรจะสอนเด็กเรื่องผลเสียของการมีเพศสัมพันธ์ในวัยเรียนเสียมากกว่าที่จะปลูกฝังให้เชื่อในสิ่งนี้  

เพราะผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้อยากจะมีใครมากกว่าคนที่เราคบอยู่ในตอนนี้   แต่ว่าถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนั้นถูกหลอกให้รัก หลงในคารมของผู้ชาย  จนทำให้เกิดความสัมพันธ์นั้นขึ้นเพราะคำว่าเราเป็นแฟนกันนะ ไม่ไว้ใจกันเหรอ หรืออะไรต่าง ๆ อีกมากมาย  เพียงเพื่อหวังที่จะเป็นคนแรกของผู้หญิง  ถ้าเกิดมันเป็นแบบนี้  มันจะไม่ดูโหดร้ายกับผู้หญิงไปสักหน่อยเหรอ