ชื่อบทกวี “หน่อพนา”
ในกวีนิพนธ์ “ครอบครัวดวงตะวัน” โดย
ศิวกานท์ ปทุมสูติ
ตีความ
บทกวีของตอนนี้มีอยู่ว่า
ครอบครัวหนึ่งไปเก็บหน่อไม้ มีพ่อ แม่ ลูกชายและลูกสาว พ่อและแม่ช่วยกันขุดหน่อไม้ ส่วนลูกชายช่วยดึง
ลูกสาวถือตระกล้า ครอบครัวนี้จะเลือกเก็บแต่หน่อใหญ่ ๆ
และปล่อยหน่อเล็กให้โตต่อไปเพื่อมาเก็บในครั้งหน้า เมื่อได้หน่อไม้แล้วก็จะนำไปทำอาหารกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
และในตอนท้ายของบทนี้ยังได้แฝงข้อคิดดี
ๆ ไว้อีกว่า ชีวิตของคนก็เหมือนกับหน่อไม้ พื้นดินก็เปรียบเหมือนพ่อ ต้นไผ่ก็เปรียบเหมือนแม่
ส่วนหน่อไม้ก็เหมือนลูก หน่อไม้จะเกิดขึ้นได้เพราะมีดินที่ให้เติบโต
มีต้นไผ่ที่เป็นแม่พันธุ์ จึงทำให้มีหน่อไม้ได้ แม้ว่าชีวิตบางทีอาจจะมีอุปสรรคในแต่ละวันที่เราไม่สามารถรู้ได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในชีวิตบ้างก็ตาม
เมื่อเราโตขึ้นเราก็มีทางเดินเป็นของเราเอง
สร้างครอบครัวเองได้ แต่เราอย่าลืมที่มาของตัวเอง อย่าดูถูกตัวเองว่าเกิดมาต่ำต้อยด่อยค่า เพราะเราโตขึ้นมาจากความรักของพ่อแม่ ที่ทั้งรักทั้งหวง ดูแลเรามาเป็นอย่างดีตั้งแต่เล็กจนโต เพื่อให้เราเติบโตมามีชีวิตที่สมบูรณ์แข็งแรงและพร้อมที่จะใช้ชีวิตเป็นของตัวเองในแบบที่เราต้องการ
