ชื่อบทกวี “น้ำผึ้งและเพลิงภู”
ในกวีนิพนธ์ “ครอบครัวดวงตะวัน” โดย
ศิวกานท์ ปทุมสูติ
ตีความ
บทนี้มีอยู่ว่า
เด็กชายคนหนึ่งติดใจในรสชาติของน้ำผึ้ง เมื่ออยากกินน้ำผึ้งอีกครั้ง จึงได้คิดที่จะไปเก็บน้ำผึ้งเอง เพราะเมื่อปีก่อนเคยไปช่วยพ่อเก็บมาก่อน
พอถึงปีนี้จึงอยากที่จะเก็บเอง แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เพราะการเก็บน้ำผึ้งครั้งนี้กลับทำให้ไฟไหม้ป่า
ด้วยความที่เด็กชายไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน จึงตกใจและไม่รู้ว่าควรจะจัดการดับไฟที่ลุกลามนี้อย่างไร
ทำให้ไม่มีสติในการจัดการกับปัญหา จึงเกิดไฟลุกลามไปทั่วทั้งป่า เมื่อพ่อแม่รู้เรื่องจึงมีคำปลอบและคำสอนต่าง
ๆ ให้เด็กชายฟัง และคืนนั้นก็เป็นคืนที่แห้งแลงที่สุด ทั้งพื้นที่ป่าและพื้นที่ในใจของเด็กชายกับเหตุการณ์และบทเรียนที่ยากจะลืมในครั้งนี้
บทความนี้จะเห็นว่า
เรื่องบางเรื่องมันก็ใหญ่เกินกว่าที่เราจะสามารถทำได้ ถึงแม้ว่าเราอาจจะคิดว่าเราโตพอที่จะทำมันด้วยมือของตัวเอง แม้ว่าเราจะมั่นใจในตัวเองมากแค่ไหนก็ตาม ว่าเราสามารถทำได้
เพราะทุกอย่างมันสามารถเกิดความผิดพลาดได้เสมอ และเมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้นมา
ด้วยความที่เราไม่มีประสบการณ์ในการที่จะจัดการกับปัญหา มันก็สามารถทำให้ปัญหาเพียงเล็ก
ๆ กลายเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมาได้ทันที เหมื่อนดั่งบทกวีตอนนี้
ทางทีดีหากว่าเราไม่ได้เชี่ยวชาญกับเรื่องนั้นจริง
ๆ เราก็ไม่ควรที่จะเสี่ยงทำมันด้วยตัวเองเพียงลำพัง
เพราะถ้ามันเกิดปัญหาเกินเราควบคุมได้มันก็คงจะเป็นแผลเป็นในจิตใจของเราไปตลอดชีวิต
