ตีความ ชื่อบทกวี “ไม่น้อยใจ” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “ไม่น้อยใจ” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

         

              ในบทกลอนนี้ฉันเห็นถึงพลังและความมุ่งมั่นที่เข้มแข็งมาก   พลังในการผลักดันตัวเองให้กล้าที่จะเผชิญกับทุกอย่างที่พร้อมจะเข้ามาปะทะทั้งกับร่างกายและจิตใจ   ไม่คิดจะถอย ไม่คิดจะเอาใครเป็นที่พึ่งนอกจากตัวของตัวเองเท่านั้น

                หลาย ๆ คนคงคิดว่าบางอย่างเราอาจจะทำไม่ได้ทั้ง ๆ ที่เรายังไม่เคยที่จะลองทำมันเลยสักครั้ง  หรือบางคนอาจจะคาดหวังสิ่งต่าง ๆ จากคนอื่นมากเกินไป   คิดว่าทุกสิ่งมันมีแต่ความสวยงามไม่ว่าจะกับตัวเราเองหรือกับคนอื่นก็ตาม   ถ้าวันหนึ่งเราผิดหวังในตัวเอง  เรากลับพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงเมื่อถึงเวลาต้องเปลี่ยน พร้อมที่จะแก้ไข พร้อมที่จะให้โอกาสตัวเอง  เมื่อเรากลับยอมรับตัวเอง และไม่คิดว่าตัวเองผิดถึงขนาดที่ไม่มีค่าอะไรเลย   แต่ในทางกลับกัน  ถ้าคนอื่นทำเราผิดหวัง ทำไมเราถึงได้เสียใจและยอมรับไม่ได้ในความผิดหวังครั้งนี้   ทั้ง ๆ ที่ใคร ๆ ก็ต่างเคยผิดหวังในตัวเองมาแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมพอคนอื่นทำเราผิดหวัง ทำไมถึงได้เศร้า เสียใจ และรับผลมันไม่ได้ขนาดนี้กันนะ

                มันก็คงไม่แปลกที่บางทีเราจะคาดหวังกับคนอื่นมากไป  มันอาจจะเป็นความเชื่อใจและมั่นใจว่าเขาไม่ทำให้เราผิดหวัง  เราเลยไม่เคยเผื่อใจไว้  ว่าถ้าเกิดมีบางอย่างต่างไปจากที่เราหวังไว้มันจะเป็นอย่างไร  เราต่างหวังที่จะให้เขาทำหรือเป็นไปตามที่เราหวัง  แล้วถ้าเขาทำไม่ได้เราก็ผิดหวัง และเสียใจกับสิ่งนั้นมาก   ถ้าจะถามว่าฝ่ายนั้นผิดไหมที่ทำไม่ได้อย่างที่เราหวังไว้  ฉันว่าบางทีเขาอาจจะไม่ผิดมากขนาดนั้นก็ได้  เพราะเขาก็คือคนธรรมดาสามัญทั่วไป ที่สามารถผิดพลาดกันได้  ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาดหรอก  แต่ที่เราคิดว่ามันเป็นความผิดร้ายแรง และมากเกินจะให้อภัยได้  มันก็คงเป็นเพราะตัวของเราเองมากกว่า  ที่ไม่คิดจะเผื่อใจไว้บ้างจนทำให้เราเจ็บหนักแบบนี้

                ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่เราจะพึ่งตนเอง  คนทุกคนไม่มีสิ่งไหนที่ทำไม่ได้  เพียงแต่มันมีแค่ทำได้ดีกับทำได้ไม่ดี   แต่ถ้าเราเลือกที่จะยอมแพ้ต่อความรู้สึกของตนเอง  เราลองพยายามไปเรื่อย ๆ แบบไม่ย่อท้อ มันก็จะเห็นผลวันข้างหน้าเอง   การที่เราเลือกที่จะพึ่งคนอื่นมันไม่ได้แปลว่าทำไม่ได้   แต่มันคือการที่เราคาดหวังว่าเขาทำได้ดีกว่าเราแน่นอน   มันก็เลยกลายเป็นว่าเราให้คำนิยามกับคำว่า ทำไม่ได้ ไปโดยปริยาย

                ฉันไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องเข้มแข็งตลอดเวลาไม่คิดจะพึ่งใครอะไรเลย   เพียงแต่อยากให้ลองเผื่อใจเอาไว้บ้าง  ลอง

เปลี่ยนจากการร้องขอให้เขาทำให้เรา เป็นการที่เราทำให้เขาบ้างสิ  ผลัดกันให้ผลัดกันรับ  ถ้าเขาให้เรา  เราก็รับ  ถ้าเราให้เขา เขาก็รับ  โดยที่ไม่ต้องคาดหวังว่ามันจะต้องดีกว่าเดิม  เราต้องได้มากกว่าเดิม   บางทีการเป็นผู้ให้ในบางครั้งเราอาจจะสบายใจและสนุกกว่าการที่เราเป็นฝ่ายร้องขอก็ได้