ตีความ ชื่อบทกวี “เจี๊ยบ เจี๊ยบ” ในกวีนิพนธ์ “ครอบครัวดวงตะวัน” โดย ศิวกานท์ ปทุมสูติ

ชื่อบทกวี “เจี๊ยบ เจี๊ยบ” ในกวีนิพนธ์ “ครอบครัวดวงตะวัน” โดย ศิวกานท์  ปทุมสูติ

ตีความ

                ในบทนี้ แม่ได้เล่าเรื่องแม่ไก่กับลูกไก่ให้ลูกฟัง  แม่เล่าว่า แม่ไก่กกลูกไก่อยู่กลางดินเพราะลูกไก่ยังไม่สามารถบินขึ้นที่สูงได้   ในขณะที่หมามา  แม่ไก่พยายามปกป้องลูกจนตัวเองได้ขาดใจตายในคืนนั้น  เช้ามาลูกไก่เหลือสามในสี่จากเดิม มีลูกไก่ตัวหนึ่งได้ตายไปพร้อมแม่ไก่ ทิ้งพี่น้องที่กำพร้าต้องผจญกรรม ร้องเสียงเจี๊ยบเจี๊ยบก็ไม่มีเสียงตอบรับตั้งแต่เช้าจนถึงคำ   ดาวลูกไก่ต่างหนาวเหน็บเมื่อดาวหมาดำปรากฏตัว   ลูกได้ถามแม่ว่านี้เป็นนิทานเรื่องใหม่หรืออะไร  แต่เมื่อลูกเรียกลูกไก่กินข้าว จึงรู้ว่าลูกไก่เหลือเพียงแค่สองตัว  ลูกจึงได้รู้ความจริงที่แสนโหดร้าย

                ในบทนี้ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องปกติของวัฏจักรชีวิตก็ตาม  แต่ก็คงอดสงสารไม่ได้ที่แม่ไก่และลูกไก่ต้องมาเจอชะตากรรมแบบนั้น   แต่มันก็ทำให้เราเห็นอีกแง่หนึ่งก็คือ  เรื่องของความรักของแม่ที่มีต่อลูก   แม่ไก่พยายามปกป้องลูกจนถึงที่สุดแล้ว  จนตัวเองนั้นต้องตายก็ตามแต่ก็ได้ทำหน้าที่ของแม่เต็มที่ที่สุดแล้ว

                และการที่แม่ของเด็กหญิงที่เล่าเรื่องของแม่ไก่และลูกไก่ให้ลูกฟัง  มันเหมือนเป็นการระบายความเสียใจออกมามากกว่าอยากให้ลูกรับรู้เรื่องแม่ไก่ตายและลูกไก่โดนหมากัดตาย  ถึงแม้ว่าแม่ไก่จะตายไปแล้ว แต่ชะตากรรมของลูกก็ยังต้องเผชิญกับหมาต่อไป  

                สิ่งที่ทำให้เด็กหญิงเศร้าและแม่เศร้ามันต่างกันอยู่เล็กน้อย  เด็กหญิงเศร้าเพราะเสียใจที่แม่ไก่และลูกไก่ตาย   แต่ว่าที่แม่เศร้าเป็นเพราะว่าเห็นถึงความรักของแม่ไก่ที่มีให้ลูก  และยอมจำนนต่อชะตากรรมของไก่เพราะมันเป็นเรื่องธรรมชาติแต่ก็อดเสียใจและซาบซึ้งไม่ได้ในความรักของสัตว์ตัวน้อย   ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงไก่ที่ไม่สามารถสู้กับหมาได้   แต่ก็ยอมที่จะตายเพื่อปกป้องให้ลูกมีชีวิตรอดต่อไป เพราะสัญชาตญาณของความเป็นแม่  ที่ตนยอมตาย ยอมเจ็บ เพื่อปกป้องลูกน้อยให้ดีที่สุดตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่  โดยที่ไม่สามารถรู้ได้ว่าวันข้างหน้าจะต้องพบเจอกับชะตากรรมแบบไหนก็ตาม