ชื่อบทกวี “ทางเข้า” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
ตีความ
บทนี้ให้ความรู้สึกว่าเหมอนกับมีพื้นที่เปิดกว้างให้ทุกคน ทั้งมนุษย์และเทวดาให้มาอยู่ในที่แห่งนี้ได้ โดยที่ไม่มีการแบ่งแยก มีหลายสิ่งหลายอย่างในพื้นที่แห่งนี้
ซึ่งดูเหมือนจะวิเศษกว่าที่ไหน ๆ แต่ว่าเมื่ออ่านมาถึงตอนสุดท้ายที่บอกว่า “รองเท้าแตะห้ามเข้า “อันนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ามีอำนาจของวัตถุนิยมเป็นการแบ่งแยกคนที่สามารถเข้ามาในนี้ได้
การที่บอกว่า “รองเท้าแตะห้ามเข้า” มันก็เหมือนเป็นการแบ่งแยกประชาชน
เพราะว่ารองเท้าแตะนั้นส่วนใหญ่แล้วก็มีแต่ประชาชนทั่วไป ชาวบ้านธรรมดาที่นิยมในการสวมใส่
พื้นที่แห่งนี้เลยกลายเป็นว่าเป็นเพื่อนที่เฉพาะกลุ่ม เหมือนจะเปิดรับทั้งหมดแต่ก็ไม่ใช่ เพราะยังมีข้อห้ามในการแบ่งแยกชนนั้นกันอยู่
ซึ่งแสดงออกโดยใช้วัตถุนิยมนั้นเอง
