ตีความ ชื่อบทกวี “ถุงมือ” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

ชื่อบทกวี “ถุงมือ” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

ตีความ

                บทนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าถึงมือที่ใครหลายคนใส่เมื่อสัมผัสกันตอนโตนั้น  ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากหน้ากากที่เอาไว้ใส่ในการเข้าหาคนอื่นอยู่ดี ถุงเมือนั้นเมื่อใช้สัมผัสใครสักคนหนึ่งแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะเปลี่ยนคู่ใหม่และทิ้งคู่เก่าทันทีเมื่อมันหมดความจำเป็นแล้ว

                ในบทนี้ที่เห็นว่าเด็กน้อยเกิดสงสัยและสับสนว่าทำไมคนที่เป็นผู้ใหญ่ที่อยู่ด้วยกันในสังคม ถึงได้ใส่ถุงมือสัมผัสกัน ทั้ง ๆ ที่เด็กนั้นมีแค่มือเปล่าที่ใช้สัมผัสสิ่งต่าง ๆ เด็กจึงหาถุงมือในถังขยะที่มีคนทิ้งไว้  เมื่อเด็กลองใส่มันก็หลวมมาก ถอดออกได้ง่าย  แต่เมื่อเด็กน้อยโตขึ้นมันก็ไม่สามารถถอดได้แล้ว    

                ทำให้ฉันเห็นว่ามันก็เปรียบเสมือนกับคนเราเมื่อยามที่เราเป็นเด็ก  เราต่างชอบที่จะใช้มือเราสัมผัสสิ่งต่าง ๆ มากมายเพื่อเรียนรู้  แต่เมื่อเราโตขึ้นเรื่อย ๆ สิ่งเหล่านั้นก็หายไป  จากมือเปล่าที่เคยสัมผัสกันกับใครหลายคน  เราต่างได้รับความรู้สึกต่าง ๆ มากกมายจากการจับมือด้วยความบริสุทธิ์ใจ ด้วยความเป็นมิตร  แต่เมื่อเราโตขึ้นเราจะรู้ว่าเพราะเหตุใดเราถึงต้องใส่ถุงมือในการเข้าหาคน  

                ฉันคิดว่าเมื่อเราโตขึ้นสังคมจะทำให้เรารู้ว่า บางทีการที่เราใส่ถุงมือเข้าหาคนอื่น มันมีหลายเหตุผล บางคนอาจจะรังเกลียดคนนี้  บางคนอาจจะแกล้งเล่นละครตบตา คนเรามีเหตุผลหลายอย่างในการที่จะเข้าหาใคร เพราะบางคนการที่เขาใส่ถุงมือเข้าหาคนอื่น อาจจะเพราะว่าเขาต้องการป้องกันตัวเองไม่ให้รู้สึกเจ็บช้ำเหมือนเมื่อต่าง ๆ ที่ผ่านมา ที่เขาพยายามจะจับมันด้วยความจริงใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่อาจจะสัมผัสถึงมือของอีกฝ่ายได้จริง ๆ เพราะอีกฝ่ายได้ใส่ถุงมือตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาทักเขาแล้ว 

สิ่งต่าง ๆ มันมีหลายเหตุผลแต่มันก็คงอยู่ที่เราเป็นคนตัดสินกันเอง  แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะใส่ถุงมือเข้าหาเราเสมอ และมันก็เป็นไปไม่ได้เช่นกันที่ทุกคนจะไม่ใส่ถุงมือเข้าหาเรา