ตีความ ชื่อบทกวี “หมานอกบ้าน” ในกวีนิพนธ์ “ครอบครัวดวงตะวัน” โดย ศิวกานท์ ปทุมสูติ

     เรื่องย่อ มีหมาตัวเมียตัวหนึ่งทิ้งบ้านของมันเพื่อมาอยู่บ้านหลังนี้ เจ้าของบ้านคิดว่ามันติดหมาที่บ้านของตน และคิดว่าหมาของอาจเป็นชู้กัน จึงหมาตัวเมียออกจากบ้านไม่ให้มายุ่งกับหมาของตัวเอง เมื่อเวลาให้ข้าวเจ้าหมาก็จะเหลือข้าวไว้เสมอ   เจ้าของบ้านคิดว่ามันอาจจะเบื่อข้าวถึงได้กินไม่หมด แต่เมื่อเห็นเจ้าหมาตัวเมียมากิน จึงรู้ว่าหมาของตนเหลือข้าวในทุกวันทั้งเช้าและเย็นไว้ให้หมาตัวเมีย และแอบพามากินทุกวัน  

     เจ้าของบ้านจึงได้ไปถามชาวบ้านว่าหมาตัวเมียใครเป็นเจ้าของ ทำไมถึงไม่เลี้ยงดูหมา จึงได้ความว่า หมาตัวเมียเป็นหมาของบ้านหลังหนึ่งที่ย้ายบ้านไป และได้ทิ้งหมาไว้ที่นี้ พอหมาไปบ้านไหนก็โดนไล่ตี 

    เจ้าของบ้านได้จ้องตาของหมาตัวเมีย จึงได้เห็นว่าในดวงตานั้นมีแต่ความเศร้าหมอง จนอดคิดไม่ได้ว่า เหตุที่หมาตัวเมียมาหามาตัวผู้ที่บ้านของตน หรืออาจจะไม่ได้มาหาหมาตัวผู้ แต่อาจจะยอมเสียตัวเพื่อแลกกับการได้มีข้าวมีน้ำกินในทุกวัน

    เรื่องนี้ทำให้เห็นว่า ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือมนุษย์ก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน มนุษย์มีความรู้สึกหิว สัตว์ก็มีความรู้สึกหิวเช่นกัน มนุษย์ต้องหาที่ปลอดภัยไว้อาศัย มีความรู้สึกเจ็บเมื่อเป็นแผล และต่างต้องการได้รับการรักษาเพื่อให้แผลหาย  

    สัตว์ก็เช่นกันมีความรู้สึกไม่ต่างกัน  เพียงแต่สัตว์ไม่สามารถพูดได้ แต่สามาถสื่อสารให้เห็นได้จากการกระทำและแววตา แล้วเหตุใดมนุษย์บางคนถึงไม่คิดถึงจิตใจของสัตว์บางเลย ทำไมถึงได้กล้าทิ้งได้อย่างไม่มีเยื่อใย โดยที่ไม่สนใจว่าชีวิตภายหลังของสัตว์ตัวนั้นจะเป็นเช่นไร ทำเหมื่อนดั่งสัตว์เหล่านั้นไม่มีความรู้สึกเหมือนสิ่งไม่มีชีวิตเช่นนั้นกันหนอ