ตีความ ชื่อบทกวี “แด่ พี่รัตนา พี่โกมล” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ชื่อบทกวี “แด่ พี่รัตนา พี่โกมล” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์ “มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย ชมจันทร์

ตีความ

            

             กลอนบทนี้ทำให้เราเห็นบางสิ่งบางอย่างในสังคมอีกด้านหนึ่ง  ซึ่งเป็นด้านที่ไม่น่ามอง  แต่ก็ควรที่จะรู้  บางสิ่งบางอย่าง  คนบางคนพยายามสร้างมันมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของเขากว่าของบางอย่างจะโตได้ในทุกวันนี้ก็แสนยากเย็น   มันคือความหวังของคนที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้อนาคตนั่นดีกว่าตอนนี้ 

            

             แต่ว่า การสร้างมาที่แสนยากลำบาก ความเสียสระ กลับไม่คุ้มค่าที่จะเสียสักเท่าไหร่เมื่อมันไม่ได้เป็นไปแบบที่เราหวังเอาไว  การสร้างอาจจะยากแต่ว่าการทำลายมันมักง่ายเสมอ   อดีตนั่นมันมีความหมายแค่กับคนบางคนเท่านั้น  แต่ว่ามันไม่ใช่กับทุกคนบนโลกนี้  

เรื่องในอดีตและสิ่งต่าง ๆ ในอดีตมันไม่สามารถลุกขึ้นมาฟ้อง มาบอก มาพูด มาเล่าสิ่งต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้นเวลานั้นได้  เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งใหม่เข้ามา คนใหม่เข้ามา เป็นธรรมดาที่อดีตมันจะค่อย ๆ จากหายไป ความจริงของอดีตก็ย่อมที่จะจางหายไปอยู่แล้ว  เพราะคนที่อยู่บนโลกนี้ในตอนนี้คือคนที่เกิดมาใหม่  ไม่ใช่คนในอดีตที่เคยมีตัวตนอยู่

ฉันคิดว่าลบเลื่อนอดีตบิดเบือนอดีตมันก็ไม่ต่างจากการถอดต้นไม้  ถ้าฉันเปรียบว่าต้นไม้ตนหนึ่งซึ่งเป็นต้นใหญ่และมีอายุยาวนานมาก  ซึ่งเป็นที่เคารพบูชาเป็นที่ละลึกของคนหลาย ๆ คนก็ตาม แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ต้นไม้ใหญ่ขึ้น ๆ คนรุ่นใหม่เกิดขึ้นมา สิ่งที่ต้นไม้เคยมีมันก็จะเป็นเพียงเรื่องเราที่เราไม่สามารถรู้ว่ามันจริงไม่จริง  และถ้ามีคนต้องการจะลบความทรงจำของคนรุ่นก่อนออก ก็เพียงแค่ถอนต้นไม้ต้นนี้ออกไปจากที่ตรงนั้น แล้วรอให้คนรุ่นเก่าตายไปพร้อมกับต้นไม้  ถึงแม้จะมีคนรุ่นใหม่ที่เคยได้ยินเรื่องของต้นไม้มาบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกกับต้นไม้แรงกล้าเหมือนคนรุ่นเก่าจริง ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างมันจึงค่อย ๆ เลือนหายไป ถึงอาจจะไม่ได้หายไปในทันทีทันใดก็ตาม  แต่มันก็ได้ตายไปจากความรู้สึกของคนรุ่นใหม่ไปเสียแล้ว  แล้วสุดท้ายสิ่งที่เหลือก็จะเป็นเพียงความว่างเปล่า