ชื่อบทกวี “เด็กล้างจาน” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
ตีความ
บทนี้ฉันคิดว่า
กำลังพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับอาหารที่เหลือทิ้งอย่างไม่รู้คุณค่า
ฉันคิดว่าเนื้อหาของตอนนี้ออกแนวประชดเรื่องการกินอาหารที่กินทิ้งกินขว้างของคนในสังคม
แต่ว่าอ่านแล้วกลับไม่รู้สึกถึงน้ำเสียงประชดในบทกลอนนี้เลย เหมือนเป็นการพูดธรรมดาว่าฉันไม่ต้องการขอข้าวแกงจากบทเพลงจันทร์เจ้าที่เคยไว้ร้องตอนเด็ก
ๆ เพราะว่าเศษอาหารที่มีบทโลกนั้นเหลือทิ้งนั้นมีปริมาณมาก สามารถกินได้เป็นหมื่นแสนล้านปี ก็เท่ากับว่าอาหารที่โลกนั้นต้องมีปริมาณที่เยอะมาก จึงทำให้เหลือทิ้งได้มากมายขนาดนี้ (แต่ก็แปลกนะ ทั้ง ๆ ที่อาหารเหลือเยอะขนาดนี้แท้
ๆ แต่ทำไมยังมีคนที่อดตายอยู่หละ...น่าคิดนะ ^^)
