ชื่อบทกวี “ช้อนกุ้ง” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
ตีความ
ตอนนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับกุ้งฝอย ตัวละครจะไปช้อนกุ้งฝอย แต่ว่าเมื่อเจอกับฝูงกุ้งฝอยนั้นก็กลับทำให้เปลี่ยนใจไม่ช้อนกุ้งฝอย
เพราะว่าความงามของฝูงกุ้งฝอยนั้นที่เป็นความงามอย่างธรรมชาติ ความงามของฝูงกุ้งนั้นเปรียบเหมือนกับเทพธิดาท้องทุ้ง ซึ่งทำให้เห็นว่าฝูงนั้นงามจริง ๆ พลิ้วไหวเหมือนเพชรรุ้งจนทำให้คนนั้นเกิดความประทับใจ จึงได้กลับไปตัวเปล่าก็จริง แต่ว่าเขากับได้รับความเติมเต็มบางอย่างเข้ามาแทน
ซึ่งสิ่งที่เขาได้รับนั้นมันกลับเป็นความสวยงามที่ติดตรึงอยู่ในใจของเขาแทน
ฉันคิดว่ามันก็คงอาจจะจริงแหละกับคำว่าสุขอยู่ที่ใจ เพราะว่าถ้าเกิดว่าเขาตัดสินใจช้อนกุ้งเหล่านั้นเสีย
เขาก็จะได้อาหารเพิ่งอีกหนึ่งมื้อ ถึงแม้ว่ากุ้งนั้นจะไม่ใช่สัตว์ใหญ่เนื้อเยอะแบบชนิดอื่น ที่จะทำให้อิ่มท้องได้ยาวนานก็ตาม แต่ว่าเมื่อเขาตัดสินใจที่จะปล่อยมันไว้ในที่เดิม
ก็เท่ากับว่า ความสุขของเขาคือการที่ฝูงกุ้งที่มีความสวยงามเหมือนดั่งเพชรที่เป็นประกาย นั้นเติมเต็มความรู้สึกในใจเขานั้นเอง
