ตีความ ชื่อบทกวี “หนานคำ” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

ชื่อบทกวี “หนานคำ” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

ตีความ

                บทนี้เป็นบทที่เด็กเป็นผู้เล่าเรื่อง   เด็กพูดถึงหนานดำ ที่มีบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่ในป่า   เด็กเล่าว่า หนานคำนั้นเป็นคนที่อ่อนโยน ถึงจะไม่ค่อยเยิ้ม เป็นคนรักป่า รักสัตว์ และสัตว์ก็ให้ความไว้ใจกับหนานคำ  และหนานคำคิดว่าสัตว์เหล่านี้เชื่อง  เพราะมีฝูงกวางมาที่นี้บ่อย ๆ  นกป่าก็เข้ามาที่ชายคา  และยังมีเสือที่อยู่ในกรงมีทั้งหลากกรงและหลายตัว   มีเสือตัวหนึ่งที่เดินวนรอบกรงหลายรอบแล้วจงหน่ายใจนอน  หนานคำบอกว่าทำกรงให้กว้าง ๆ  เพื่อให้เสือมีที่เดิน ถ้าทำที่แคบ ๆ เสือจะดุร้าย  เด็กมองเสือที่หมอบอยู่ในกรงแล้วคิดว่ามันคงจะเชื่องได้ หรือว่ากรงมันกว้างเกินไป จะทำให้เสือหาจุดอ่อนแล้วลอดกรงออกมาได้   และเด็กก็หยุดความคิดลง เพราะคิดว่าที่ตัวเองคิดเป็นแค่ความคิดของคนขี้กลัว เด็กคิดว่าหนานคำคงคุ้นเคยกับเสือดี  ถ้าไปเล่าให้หนานคำก็คงโดนหัวเราะเยาะ

                ฉันกลับคิดว่าความคิดของเด็กนั้นน่าสนใจนะคะ เพราะว่าสัตว์ป่านั้นเชื่องได้จริงหรือ เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นไปตามสัญชาตญาณของมัน  ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำร้ายเรา แต่มันก็คงไม่ถึงกับอยากให้เราไปกักขังมันอยู่ในกรงเท่าไหร่หรอก  ฉันว่าสิ่งที่เด็กคิดนั้นมันมีทางที่จะเกิดขึ้นได้  เพราะดูแล้วหนานคำก็จะประมาทอยู่เพราะคิดว่าตนคุ้นเคยกันดีกับสัตว์ป่า   เหมือนอย่างเช่นสุภาษิตคำว่า หมองูตายเพราะงู   ฉันว่าถ้าเอาคำนี้มาพูดในเรื่องนี้ก็คงจะไม่ต่างกันทีเดียว  เพียงแต่ว่าเหตุการณ์ของหนานคำนั้นยังไม่เกิดขึ้นนั้นเอง