ชื่อบทกวี “สงสาร” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์
“มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย
ชมจันทร์
บทนี้เป็นบทที่แสดงความรู้สึกของความรัก ซึ่งความรักนั้นมันมีหลายรูปแบบ จากตอนแรกคนที่อาจจะไม่ได้รู้สึกกับเราแต่เมื่อเวลาผ่านไป
เขาอาจจะชอบเรากลับก็ได้
หรือบางทีความรักของคนบางคนก็อยากที่จะเป็นที่พักพิงให้ อยากดูแล อยากเป็นที่ปรึกษา อยากช่วยเหลือ อยากเป็นทุกอย่างให้กับคนที่เรารัก โดยที่หวังว่าเขาจะรักเราในสักวันหนึ่ง แต่ถึงแม้เขาไม่รักเราก็ไม่เป็นไร เพราะเราก็มีความสุขที่ได้อยู่ดูแลเขา ถึงแม้ว่าวันหนึ่งเราต้องเสียใจ
แต่เราก็ยังเลือกที่จะทำแบบนี้อยู่ดี
ฉันคิดว่าบางทีความรู้สึกหวั่นไหวนั้นมันก็อาจจะทำให้เราสับสนได้ว่า ตกลงเรานั้นรักเขาไหม หรือแค่รู้สึกดีแต่ไม่ได้รัก รู้สึกดีที่เขามาดูแล มาอยู่ข้าง ๆ
แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่า มันใช่ความรักไหม
สิ่งเหล่านี้มันอาจจะต้องใช้เวลายาวนานในหารคิดไตร่ตรอง
เพราะความรู้สึกของคนเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
ถ้าคนหนึ่งคนมั่นคง
แต่คนอีกหนึ่งคนไม่มั่นใจ แน่นอนว่าถ้าความรู้สึกไม่ได้ไปทางเดียวกัน
มันก็ไม่สามารถบรรจบกันได้
สุดท้ายต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจากไปอยู่ดี
เรื่องของความรักมันต้องเดินไปข้างหน้าพร้อมกันด้วยความรู้สึกที่มั่นคง เชื่อใจ ไว้ใจ แต่ถ้าหากวันหนึ่งคุณต้องเสียคนคนหนึ่งที่เขาเคยมั่นคงกับคุณ แต่ว่าคุณไม่เคยที่จะเห็นค่าของเขาในวันที่มีเขาอยู่ คุณจะไปโทษว่าเขาไม่มั่นคงกับคุณจริง ๆ หรอก
ถ้าเขามั่นคงทำไมแค่นี้ก็ทิ้งคุณไปแล้ว แค่นี้ก็รับไม่ได้ เจอคนใหม่เขาก็ไป
ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาหรอก
แต่คุณอย่าลืมมองมาที่ตัวของคุณเอง ตลอดเวลาที่เขาอยู่กับคุณ
คุณนั้นเห็นเขาเป็นอะไรสำหรับคุณ เพื่อน
พี่น้อง หรืออะไร ถ้าคุณคิดว่าเป็นเพื่อน
เป็นพี่เป็นน้อง คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาว่าเขาถ้าหากวันหนึ่งเขาไปเจอคนใหม่ที่ให้เขาได้เท่ากับที่เขาให้ คนที่พร้อมจะเดินไปกับเขา
คนที่ชัดเจนในความรู้สึกกับเขาได้
เพราะถ้าคุณเห็นเขาเป็นคนในครอบครัว คุณก็ควรที่จะยินดีกับเขา
ถ้าเขาได้พบเจอกับคนที่รักเขาได้แบบที่เขารัก
แต่ถ้าคุณเกิดรู้สึกว่าคุณเสียใจที่เขาจากคุณไปคบกับคนอื่น นั้นก็หมายความว่า คุณนั้นได้เสียคนที่รักคุณ
และคนที่คุณรักไปให้คนอื่นเสียแล้ว ถึงเขาจะอยู่ข้าง ๆ คุณเหมือนเดิม
เพราะเป็นเพื่อนคุณเหมือนเดิม
แต่ว่าสิ่งที่ไม่เหมือนเดิม มันคงเป็นความรู้สึกของคุณเองเสียมากกว่าที่ไม่เหมือนเดิม