ชื่อบทกวี “คิดถึง” ในกาพย์กลอนแห่งอารมณ์
“มิเหมือนแม้นอันใดเลย” โดย
ชมจันทร์
ตีความ
บทนี้เป็นบทที่พูดถึงความรู้สึกของการคิดถึงใครสักคน เมื่อเราคิดถึงใครสักคนเราย่อมรู้อยู่แล้วว่ามันรู้สึกเช่นไร
ทั้งอยากเจอ อยากไปอยู่ใกล้ ๆ อยากให้เขาคิดถึงเราบ้าง อยากเจอเราบ้างก็คงดี
แต่สิ่งเหล่านี้มันก็เป็นแค่ความคิดความรู้สึกของเราอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งเราไม่สามารถรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง
เราต่างมองเห็นได้แค่ความรู้สึกของตนเอง เราคิดถึงเขา อยากเจอเขา แต่พอเราไม่ได้เจอเราก็รู้สึกเศร้า
รู้สึกเสียใจ ท้อกับการต้องเฝ้ารอคอยที่จะเจอเขา
แต่เมื่อเราไม่เจอเราก็จะคิดเอาว่าเขาคงไม่ได้อยากเจอเราหรอก คงเป็นเราเองมากกว่าที่อยากเจอ
เพราะการได้เจอเขามันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งของเรา
ฉันคิดว่าการที่เราได้มีใครสักคนให้คิดถึงมันเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยความรู้สึกของเราก็ได้ยืนยันว่าเรามีความรู้สึก
ยังไม่ได้ตายด้านเสียหน่อย ต่อมความรู้สึกของเรายังทำงานได้ดีอยู่
เพราะมันมีทั้งความรู้สึกดีใจที่ได้เจอ รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เจอ อารมณ์ต่าง ๆ ของเรานั้นมันจะเปลี่ยนกลับไปกลับมาจนเราเองก็ตามไม่ทันความรู้สึกตัวเราเอง
แต่ว่าเราก็ควรระวังอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองสักนิด อย่าหลงไปกับมันมากเกินไป
เพราะถ้ามันไม่ได้เป็นแบบที่เราอยากให้เป็น
คนที่เสียใจที่สุดก็คือตัวเราเอง
เราต้องพยายามห้ามใจไม่ให้หมกมุ่นกับมันมากเกินไป เราคิดถึงเขาได้ แต่ว่าเราอย่าเขามาเป็นสิ่งที่ยึดเหนี่ยวในความรู้สึกของเรามากจนเราไม่มีความสุขในชีวิตเลย
