ตีความชื่อบทกวี “ลำเลิก” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” (เรื่องที่10) โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

ชื่อบทกวี “ลำเลิก” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว” โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

ตีความได้ว่า

          ตอนนี้ลูกชายของผู้ตายเป็นคนเล่าเรื่อง เมื่ออ่านจบแล้วก็เกิดสงสัยว่า   ทำไมหนอคนเราถึงคิดแต่หวังผลประโยชน์กันได้มากมายขนาดนี้   เหมือนกับว่าจิตใจมนุษย์มีแต่หลุมดำอยู่ที่ใจที่ดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองนั้นเป็นฝ่ายได้ประโยชน์เสียจนไม่นึกถึงสิ่งอื่นใดที่เคยได้รับจากคนอื่นเลย   คิดถึงแต่สิ่งที่ตนเองทำว่าทำอะไรให้ใครไปบ้าง แต่ไม่เคยมองย้อนกลับมาว่าเขานั้นได้ให้อะไรกับเราบ้าง

          ในตอนแรกที่อ่านจุดเริ่มต้นของเรื่อง ตอนแรกก็รับรู้ว่าลูกชายคงจะเศร้าที่เสียแม่ไปในตอนเปิดเรื่อง แต่เมื่อผ่านจุดนี้ไปกลับรู้สึกว่า อ้าวนี้เราคิดผิดหรือนั้น กลับกลายเป็นว่าลูกนั้นกับคิดถึงแต่สิ่งที่ได้ทำให้แม่หลังแม่เสียชีวิต ทั้งเรื่องของการบวชเอง ที่เขาบวชให้แม่ทันไม่อย่างนั้นแม่คงไม่ได้ขึ้นสวรรค์ ไหนจะบอกว่าเสียดายที่แม่ไม่ทำประกันตนจึงลำบากไปขอเงินคนอื่นเพราะกลัวแม่จะเป็นผีอนาถา ไหนจะค่าบริการทางวัดอีกที่ตนยังไม่ได้จ่าย ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนแม่ของตนก็เคยบริจาคให้วัด ทำไมวัดไม่เห็นใจส่งคนมาทวงเงินเช้าทวงเงินเย็น

          ทำไมหนอ...ทำไมถึงคิดอะไรมากมายได้ขนาดนี้นะ ทำไมไม่คิดถึงจิตใจของคนอื่นบ้างหนอ แต่จริง ๆ แล้วเรื่องนี้ก็สะท้อนในแง่คิดของคนได้ตรงดีเหมือนกัน แม่นั้นเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็กจนโต แม่ทำให้เราด้วยความรัก ความหวังดี แม่ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทวงบุญคุณจากลูกเลย แต่ทำไมหนอท่านมีบุญคุณมากมายกับเรามหาศาลแต่ท่านกับไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเราเลย...แต่ทำไมถึงคิดทุกอย่างที่ทำให้ท่าเป็นเรื่องที่เราต้องมาลำเลิกเอากับท่านด้วย...ถึงแม่ท่านจะเสียไปแล้วก็ตาม