ตีความบทกวีในเรื่องมือนั้นสีขาว(เรื่องที่3)
ชื่อบทกวี
“ต่อขา” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว”
โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
ตีความได้ว่า
เรื่องของตอนนี้เป็นเรื่องของเด็กสองคน
ชื่อกิ่ง กับ แก้ว กิ่งนั้นเบื่อที่จะเล่นลากรถไม้ จึงได้ไปหาไม้ไผ่มาสองท่อน มาทำต่อเป็นข้าสองข้างแล้วขึ้นไปยืนตรงส่วนที่ยื่นออกมาให้เหยียบแล้วเดินได้ เมื่อกิ่งเดินไปเรื่อย ๆ
แล้วเจอดอกไม้ที่อยู่บนต้นไม้ กิ่งเอื้อมมือไปเก็บทำให้เสียหลักล้มลงมานอนหงายอยู่บนพื้น
กิ่งร้องไห้แก้วเลยเข้ามาดูว่ากิ่งเป็นอะไรมากไหม
เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากแก้วจึงหยิบหัวแห้วหมูมาทาถูทาถูแล้วบอกเพี้ยงหาย
เพี้ยงหาย
ทำให้เห็นว่า
เด็กนั้นมีความใสซื่อในความรู้สึก เพียงแค่บอกว่าเพี้ยงหายเวลาที่เด็กเจ็บตัวกับเรื่องอะไรก็ตาม
เช่น เวลาล้ม เวลาโดนตี ผู้ใหญ่ก็ปลอบโอ๋ไม่เป็นไรนะ
เพี้ยงหาย เพียงเท่านี้เด็กก็จะรู้สึกหายเจ็บทันที (อันนี้ดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าหายเจ็บจริงไหม
แต่ว่าตอนเด็ก ๆ เมื่อโดนปลอบแบบนี้ ดิฉันก็หายได้ในทันทีเลย ฮาฮาๆ ) จริง
ๆ แล้วความรู้สึกของเด็กเวลาเจอเหตุการณ์อะไรก็ตาม ที่ทำให้รู้สึกเจ็บ หรือทำให้รู้สึกอยากได้รับความอบอุ่นจากผู้ใหญ่
เด็กนั้นก็จะร้องไห้เพราะอยากได้รับการปลอบโยน ได้รับความอบอุ่น
ได้รับการดูแลเอาใจใส่ เพียงแค่การที่เด็กถูกปลอบก็สามารถทำให้เด็กหายได้
ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม
จริง ๆ
แล้วคำปลอบของผู้ใหญ่นั้นไม่ได้ช่วยให้หายเจ็บกายภายนอกเลย แต่คำปลอบมันช่วยเข้าไปรักษาความรู้สึกภายในใจของเด็กมากกว่า
