ตีความในเรื่องมือนั้นสีขาว (เรื่องที่4)
ชื่อบทกวี
“เยี่ยม” ในรวมบทกวี “มือนั้นสีขาว”
โดย ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
ตีความได้ว่า
ในตอนนี้ทำให้เราเห็นถึงมิตรภาพระหว่างคนกับสัตว์
ในบทนี้เจ้าหมานอนป่วยอยู่ที่ใต้ถุน มีเด็กน้อยเข้าไปดูแลมันอยู่ใกล้ ๆ
คอยถามว่าคอยพูดคุยกับเจ้าหมา
เด็กน้อยนึกถึงตอนที่ตัวเองนั้นป่วย แล้วมีเพื่อน ๆ มาเยี่ยมที่บ้าน
เอาขนมมาให้มาคุย มาเล่นด้วย พอเย็น ๆ เพื่อนก็ค่อยกลับบ้าน
เด็กน้องจึงให้ความอบอุ่นแบบนั้นกับเจ้าหมาบ้าง
เอาขนมไปให้กิน นั่งข้าง ๆ คอยปลอบเจ้าหมา
ภาพนี้ทำให้เราเห็นถึงความเผื่อแผ่ของเด็กน้อย เมื่อตนนั้นรู้สึกดีที่มีคนคอยดูแล
คอยมาเยี่ยมเมื่อยาวป่วย เด็กน้อยจริงมอบความอบอุ่นแบบนี้เผื่อแผ่ไปสู่เจ้าหมาบ้าง
ถ้ามองในภาพรวม
เราจะเห็นว่าไม่ว่าคนหรือสัตว์ ต่างก็อยากได้รับความอบอุ่น
ความเอื้ออาทรไม่ต่างกัน ถึงแม้ว่าการที่เด็กน้อยมาเยี่ยมเจ้าหมานั้นจะไม่ได้ช่วยให้เจ้าหมาหายได้
แต่มันก็ทำให้เจ้าหมารู้สึกดีขึ้นไม่ต่างจากเด็กน้อยแน่ ๆ ถึงแม้จะไม่หายไข้
แต่ว่าสิ่งเหล่านี้ก็ไปรักษาใจได้เหมือนกัน มันสามารถเป็นกำลังใจที่คอยบอกกับความเจ็บป่วยเหล่านี้เสมอว่า
ยังมีใครบ้างที่เป็นห่วงเรา และคอยบอกเราผ่านแววตาคู่นั้นว่า สู้ ๆ นะ หายเร็ว ๆ
นะ
